ks. Eugeniusz Burzyk

„Cnota” to polski odpowiednik łacińskiego słowa „virtus”, które wywodzi się w prostej linii
od „vir” (mąż, mężczyzna). Etymologia ta umożliwia tłumaczenie „virtus” nie tylko jako „cnota”,
ale także jako „męskość”, „męstwo”, „odwaga”, „stałość”, „nieugiętość”, „niezłomność”.
Okazuje się zatem, ku naszemu zaskoczeniu, że dla starożytnego Rzymianina „cnota” była
atrybutem bynajmniej nie „płaczliwej starej panny”, lecz właśnie „prawdziwego mężczyzny”.